Ήταν η εξουσία κι ήταν ένα παιδί. Ένα παιδί που έζησε με πίστωση χρόνου, που τις τελευταίες στιγμές τις ζωής του το ανάγκασαν να βιαστεί, να ζήσει, να μεγαλώσει... γιατί έπρεπε να πεθάνει. Διέπραξε ύβρη-λένε-και ξαφνικά βρέθηκε μπροστά στον κριτή του κατηγορούμενο και την ίδια στιγμή καταδικασμένο. Ακούστηκε ότι ήρθε σε σύγκρουση με τον αστυνομικό, αλλά το έκανε για χαβαλέ. Η ζωή, όμως, του φύλαγε ένα μεγαλύτερο αστείο. Το μεγαλύτερο, το πιο πικρό, το τελευταίο.

Ήταν η εξουσία κι ήταν ένας εχθρός. Αυτός που πρόσβαλε, εξύβρισε, χλεύασε τις αρχές. Κι η εξουσία είναι εξουσία και πρέπει να διασφαλίζεται απέναντι στον καθένα που δε συμμορφώνεται, που την υπονομεύει. Και χρησιμοποιεί βία. Και χρησιμοποιεί όπλα. Γιατί η εξουσία είναι εξουσία...

Ήταν ο δολοφόνος κι ήταν το θύμα. Στις ειδήσεις οι τίτλοι αλλάζουν κάθε μισή ώρα μαζί με τις εξελίξεις. Αρχικά η πληροφορία ανέφερε τον τραυματισμό ενός νεαρού εν μέσω έκφρασης αναρχικής συμπεριφοράς σε μια από τις πιο διαβόητες περιοχές τις Αθήνας. Στο τέλος φτάσαμε να μιλάμε για δολοφονία ενός αθώου ανθρώπου που δεν είχε καμία απολύτως ανάμειξη στο περιστατικό. Μα πώς οδηγηθήκαμε από το ένα άκρο στο άλλο; Πώς είναι τόσο εύκολο σε εμάς τους ανθρώπους να φτιάχνουμε ταμπέλες και να κατηγορούμε τόσο αυθόρμητα;

Πού ζούμε, τέλος πάντων;
Όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς λέει η παροιμία. Εδώ, όμως, άλλοι είναι οι υπεύθυνοι. Και αναδιατυπώνω: Σε τί κοινωνία μας έστρωσαν να κοιμηθούμε; Σε μία κοινωνία διαφθοράςμε μια εξουσία δολοφόνων; Δε νομίζω πως κάτι τέτοιο αντιπροσωπεύει την πραγματική εικόνα των αρχών της Ελλάδας. Υπάρχουν άνθρωποι ικανοί και άξιοι να τους εμπιστευτούμε τις ζωές μας. Μα όπως στο εμπόρευμα υπάρχει το σκάρτο υλικό, έτσι και ανάμεσα στο σύνολο των ανθρώπων ύπάρχουν αυτοί που έχασαν το δρόμο τους πάνω σε μια στροφή της ζωής. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά αλλά τέτοιοι χαρακτήρες αποτελούν πρότυπο και παράδειγμα, συχνά όχι προς αποφυγή, αλλά προς μίμηση από παιδιά που σήμερα βγαίνουν στο δρόμο και ισχυρίζονται ότι εκδικούνται και τιμωρούν καταστρέφοντας, λεηλατώντας και ξεσπώντας την υπέρμετρη οργή τους για τον αδικοχαμένο μαθητή. Δεν είναι συμπεριφορές αυτές συνειδητοποιημένων ανθρώπων, καθώς το μήνυμα που περνούν τελικά είναι η ανωριμότητά τους να αντιδράσουν κι όχι η βούλησή τους να εναντιωθούν στο κακό.

Τελικά, η αλήθεια ίσως βρίσκεται κάπου στη μέση: Ήταν ένας άνθρωπος νομιμοποιημένος να οπλοφορεί αλλά ανίκανος να ελέγξει τα πάθη του κι ήταν ένας άνθρωπος προορισμένος από κάποια ανώτερη δύναμη να φύγει, για κάποιον άγνωστο, κρυφό σκοπό. Η αλήθεια βρίσκεται σε αυτήν την οικογένεια που έμεινε πίσω για να κλείσει αιώνιες πληγές. Η αλήθεια βρίσκεται στο δρόμο που απέκτησε κι αυτός τη δικιά του ιστορία μέσα από μια ζωή που χάθηκε αλλά θα βρίσκεται για πάντα εκεί...

Πηγή: Λύκειο Αυλωναρίου